In de aanloop naar het Batenburg Baroque Festival (12, 13 en 14 juli) schrijft Judith Steenbrink, violiste van Holland Baroque en initiator van het festival, regelmatig een column voor wijchen.nieuws.nl. Daarin beschouwt zij op haar eigen wijze het wel en wee rond Batenburg en het festival dat voor het derde jaar wordt gehouden.
WOODSTOCK VAN GELDERLAND
Met de trein onderweg naar ‘Orangerie Schloss Sansouci’ in Potsdam, dicht bij Berlijn. Vanochtend ben ik in alle vroegte vanuit Batenburg vertrokken naar station Wijchen en toen met koffer, viool en een tas vol muziek door via Nijmegen en Zutphen. Nu wacht ik op een perron in Apeldoorn op de aansluiting voor de Duitse ICE naar Berlijn.
Tijd doorbrengen in treinen ben ik wel gewend. Al meer dan 20 jaar is het reizende vioolbestaan mijn leven. De uren in de trein zijn zwevende momenten tussen twee werelden in: mijn leven als violiste en mijn leven thuis in Batenburg. Onderweg zijn rukt je los uit je dagelijkse leven. Daar hoef je niet eens je best voor te doen. Elke kilometer die je aan je voorbij ziet gaan, voert je verder weg van thuis. Iets wat gisteren nog zo belangrijk leek, vloeit als vanzelf weg. Het blijft achter. Je bent op weg naar een nieuwe bestemming.
Met het begin van de reis is het project begonnen. Nieuwe muziek, samen repeteren, de spanning voor het concert; het leven van concertviolist neemt je tijdens zo’n project volledig in beslag. Vaak gaan er maanden, zo niet jaren, voorbereiding aan zo’n concert vooraf. In Potsdam speel ik met mijn vrienden van Holland Baroque tijdens het slotconcert van een festival voor klassieke muziek. Op een groot podium buiten in het Versailles van Duitsland, voor zo’n tweeduizend mensen. Mijn tweelingzus Tineke Steenbrink en ik schreven muziek speciaal voor dit concert.
Het verzamelen van de muziekstukken en het inrichten van de orkestpartijen en het schrijven van muziek gebeurt thuis in Batenburg. We wonen dicht bij de Oude Sint Victorkerk. Vanuit mijn oefenstudio kijk ik in de zomer graag door de paarse en groene bladeren van de grote bomen naar de historische kerk. In de winter zien we de gouden wijzers van de klok. Helemaal voor ons. Prachtig. Vaak zie ik tijdens zo’n concert als waar ik nu naar op weg ben, mezelf in een splitseconde weer thuis in mijn studio zitten: schrijvend en oefenend ver voordat het project begon.
Op 12, 13 en 14 juli komen mijn twee werelden samen. Dan wordt de Oude Sint Victorkerk, die ik zo vaak vanuit mijn studeerkamer bekijk, tijdens Batenburg Baroque Festival de ‘Notre Dam’ van gemeente Wijchen. Tweeëntwintig musici komen dan van heinde en ver naar Batenburg en omgeving. Nu zijn zij het die vanuit Hamburg, Basel, Stockholm en Barcelona naar het ‘Woodstock van Gelderland’ reizen om hun mooiste muziek met jullie te delen. Natuurlijk komen er ook Nederlandse musici. Ook voor hen is het meestal de eerste keer dat ze deze kant op komen. ‘Wat is het hier prachtig’, zullen ze zeggen. Klopt.
Batenburg is een idyllisch stadje. Met zoveel mooie muzikale momenten wordt het hier straks tijdens het weekend van 12-13-14 juli het bruisende muzikale middelpunt waar ik zelf meestal zo ver voor moet reizen.
(Columnisten zijn vrij om hun mening te geven over gebeurtenissen en personen en hoeven zich niet te houden aan de journalistieke regels voor objectiviteit)
